Yulia: 'Ik heb het meeste zin in het bezoekje aan de rivier'

Weer een lach op het gezicht van Oekraïense kinderen. Dat was het doel van de tiendaagse zomerkampen die onze partnerorganisatie AUFCR in West-Oekraïne organiseerde. Zodat meer dan zeshonderd kinderen een heel klein beetje konden bijkomen van de stressvolle ervaringen in deze tijd. Zoals Yulia (12) en haar moeder Victoria:

Yulia had een fijne eerste dag op het kinderkamp, vertelt ze. Ze waren begonnen met ochtendgymnastiek; vervolgens deden ze praktische klusjes, zoals schoenenpoetsen. “Ik heb het meeste zin in het bezoekje aan de rivier”, zegt Yulia. Dat staat voor vanmiddag gepland. En ze verheugt zich op het potje kaarten in de avond, dat ze met een aantal leeftijdsgenoten heeft afgesproken. “Ze lacht vandaag veel vaker”, zegt moeder Victoria. “Ze heeft veel gehuild de laatste tijd.”

'Vredig' dorp

Yulia is met haar moeder uit Mykolajiv met de trein naar het kamp gekomen. In die stad in het zuiden van Oekraïne woont ze nu. “Mijn dorp bestaat niet meer. Dat is verdrietig, want het was mijn thuis. Ik heb er mijn hele jeugd gewoond. Nu is alles weg.”

Ze komt uit het dorp Mirne, dat ‘Vredig’ betekent, en niet ver van Mykolajiv ligt. Er waren elf straten, vertelt Yulia, dus er woonden niet veel mensen. “Maar het was er knus en veilig.” Op school zaten honderd kinderen, de klas van Yulia bestond uit twaalf leerlingen. “Mijn school is nu half verwoest.”

Yulia (12) en haar moeder Victoria. (Foto: Katya Moskalyuk)

Op de vroege ochtend van 17 april waren ze uit hun dorp vertrokken. Wekenlang hadden ze in de kelder moeten schuilen voor de beschietingen: overdag kwamen ze slechts een uurtje boven de grond om te wassen, te koken of een luchtje te scheppen. “De hele dag in het duister en de kou maakte Yulia depressief”, vertelt moeder Victoria.

Yulia (12)

“Mijn dorp bestaat niet meer. Dat is verdrietig, want het was mijn thuis. Ik heb er mijn hele jeugd gewoond. Nu is alles weg.”

Hond en kat

Op die laatste dag werden ze wakker door een bombardement, dat heviger was dan gebruikelijk. Hun auto was kapot, de buren vroegen of ze mee wilden. Ze moesten in een mum van tijd beslissen en besloten te vluchten. Alleen een kleine tas met kleding namen ze mee; haar hond en kat moesten ze achterlaten. “Ik mis ze zo”, zegt Yulia verdrietig. Haar vader was nog een keertje teruggegaan, toen de militairen dat bij hoge uitzondering toestonden. Maar hij had de dieren niet kunnen vinden. Ze zijn waarschijnlijk uit angst elk een kant uit gevlucht.

Ook haar vrienden is Yulia kwijt. Twee klasgenoten zouden ook in Mykolajiv zijn, maar op bezoek gaan is niet zo eenvoudig: ook in haar nieuwe woonplaats is het op straat gevaarlijk. Ze voelt zich eenzaam, en volgens Victoria is haar dochter vaak somber. “Zodra ze er even uit is of nieuwe vrienden maakt, gaat het wat beter.”

(Foto: Katya Moskalyuk)

Langzaamaan tot rust

Victoria vindt het moeilijk voor haar dochter te zorgen. “Je moet als moeder heel sterk zijn, terwijl ik dat eigenlijk niet ben.” Haar eigen moeder, Yulia’s grootmoeder, helpt gelukkig veel. “We proberen elkaar te steunen en geen ruzie te maken.” Nu, na enkele dagen kinderkamp, komen ze langzaamaan tot rust. Het gezin overweegt nu in West-Oekraïne te blijven. Dat ziet Yulia wel zitten. “Het is hier goed.”