Scroll down
Scroll down
De vijandelijkheid in Oekraïne vormen een onmiddellijke bedreiging voor het leven van miljoenen kinderen. Defence for Children is via partnerorganisaties ter plaatse en biedt hulp aan gezinnen en kinderen in nood.
In Odessa helpt onze partnerorganisatie ‘Faith – Hope – Love’ kinderen en hun ouders die op de vlucht zijn voor oorlog en geweld en veiligheid zoeken in deze stad aan de Zwarte Zee in Oekraïne. Bijna iedereen heeft zeer heftige dingen meegemaakt en de kinderen en gezinnen moesten vaak plotseling alles achterlaten. ‘Faith – Hope – Love’ biedt kinderen dagelijks psychologische hulp en creatieve therapie. Ouders leren hier hoe zij met hun kinderen kunnen praten over de oorlog en psychologische eerste hulp kunnen geven aan hun kinderen. In het afgelopen half jaar zijn 600 volwassenen en kinderen bereikt. Deze activiteiten helpen ouders om in de moeilijke omstandigheden grip te houden op hun situatie en elkaar en hun kinderen tot steun te zijn.
Daarnaast werkt Defence for Children al bijna 20 jaar in Oekraïne samen met de All Ukrainian Foundation for Children’s Rights (AUFCR), één van de oudste kinderrechtenorganisaties in het land. AUFCR biedt sinds het begin van het conflict hulp aan kwetsbare kinderen en gezinnen in getroffen regio’s. Ook steunt zij kinderen en gezinnen die geëvacueerd zijn naar veiligere regio’s in het westen van Oekraïne. Inmiddels kregen minstens 15.000 kinderen, waaronder kinderen die slachtoffer zijn van verkrachting, psychosociale hulp.
In 8 regio’s in het westen van Oekraïne krijgen kinderen therapie, kunstlessen, huiswerkbegeleiding en leren zij hoe ze zich kunnen beschermen tegen landmijnen. Er zijn ook zomerkampen en voetbaltoernooien georganiseerd om kinderen te laten ontspannen. In de door het conflict getroffen regio’s zijn Child Support Hubs opgericht waar psychologen aan kinderen en hun ouders hulp bieden. Op de locaties waar het niet veilig is om zo’n centrum op te richten, zijn er mobiele teams actief. Minstens 7.000 kinderen in kinderziekenhuizen, kraamafdelingen, jeugdzorginstellingen, weeshuizen en instellingen voor gehandicapte kinderen hebben voedsel-, hulp- en hygiënepakketten ontvangen. Gezien de winterse omstandigheden, wordt de hulp momenteel aangevuld met beddengoed, dekens, warme kleding, kachels en generatoren. Op beperkte schaal worden kleine cash transfers gegeven aan zeer kwetsbare gezinnen.
Maar ook in Nederland zet Defence for Children zich in voor kinderen uit Oekraïne. Een derde van de vluchtelingen uit Oekraïne die naar Nederland zijn gekomen is kind. Anders dan gevluchte kinderen uit andere landen, komen kinderen uit Oekraïne rechtstreeks in de samenleving terecht. Zij worden opgevangen in de gemeentelijke opvang, in gastgezinnen (particuliere opvang) of door voogdijinstelling Nidos. Ze komen dus niet terecht in een asielzoekerscentrum.
De quickscan ‘Oekraïense kinderen, zijn ze in beeld?’ van Defence for Children laat zien op welke manier de kwetsbaarheden en zorgbehoeften van Oekraïense begeleide en niet-begeleide kinderen aan het licht komen in Nederland. Uit ervaringen van geïnterviewde organisaties die betrokken zijn bij deze groep, blijkt dat de screening op kwetsbaarheid in de gemeentelijke opvang en in de particuliere opvang nog onvoldoende plaatsvindt. Defence for Children wil dat zorg- en opvangsystemen centraal worden aangestuurd en doet in het rapport concrete aanbevelingen.
"Mijn naam is Anastasia. Met mijn man en drie dochters woonde ik in het kleine dorpje Zaporizhia, in het zuidoosten van Oekraïne. We waren daar zo gelukkig. Dat besef je pas, als je leven verandert. Toen de oorlog begon, ging mijn man naar het front om ons land te verdedigen. De situatie was zo spannend en onzeker, maar we dachten altijd dat het snel voorbij zou zijn. Ons dorp werd steeds vaker beschoten door de Russische soldaten. We besloten daarom in de kelder te gaan leven. Een grote beproeving voor jonge kinderen. We zaten iedere dag in die kleine ruimte. Dagelijks hoorden we raketten overvliegen. Ons mooie dorp raakte steeds meer verwoest. Het was beangstigend en buiten werd het steeds kouder. Ik kon mijn dochters geen warme maaltijd meer aanbieden. Ook medicijnen of vitamines waren niet meer te krijgen."
"Begin juni kwam voor ons de grote klap. We kregen bericht dat mijn man en vader van mijn dochters is overleden aan het front. We huilden dagenlang en konden nauwelijks slapen. Op een dag stond Aleksey voor ons, de coördinators van AUFCR. Dankzij hem, konden wij naar West-Oekraine overgebracht worden. Daar kregen mijn dochters psychologische hulp om met het verlies van hun vader om te gaan. Ik heb zelf ook langere tijd therapie gevolgd om alle heftige ervaringen te kunnen verwerken. We hebben nu een nieuw leven kunnen opbouwen. De nachtmerries die we alle vier hadden zijn gestopt. Het verdriet is er nog steeds, maar door de therapie kunnen wij er nu beter mee omgaan."
"Ik woon in Kyiv oblast, een rustige plek die nu is veranderd in een oorlogsgebied. Ik heb mensen dood zien gaan op straat door luchtaanvallen. Die beelden krijg ik niet meer uit mijn hoofd. Door wat ik heb gezien, begon ik te veranderen. Ik wilde niet meer praten en ook niet meer eten. Ik huilde veel. In de nacht kwamen monsters mij opzoeken in mijn dromen. Dan werd ik nat van het zweet wakker. Op een dag kregen wij bezoek van mensen die kinderen willen helpen. Ik kon meedoen aan sport en spel-opdrachten. Ik begon ook met voetballen, wat ik heel leuk vind. Terwijl we sporten, praat ik ook over wat ik heb meegemaakt. Dat helpt. Ik voel me nu beter en kan goed praten over hoe ik mij voel."
Ook Oskar is 13 jaar. Hij woont in de havenstad Kherson, een plek waar het erg onveilig is. "Op een dag werden er bommen gegooid in onze straat. Mijn ouders werden geraakt en ons huis raakte verwoest. Ik probeer niet aan die dag te denken, het was de ergste dag uit mijn leven. Mijn oma en ik overleefden het en vrienden brachten ons naar de stad Dnipro, waar het veiliger is. Daar werden we opgevangen door hulpverleners. Ze gaven ons eten, drinken en onderdak. Ik kende er niemand en dat was lastig. Maar door sport, spel en gesprekken met de mensen die ons hielpen voelde ik me langzaam wat beter. Het leukste vond ik het om weer nieuwe vrienden te maken. Als ik met hen speel, denk ik niet aan wat er is gebeurd."