Scroll down
Scroll down
Auteur: Grieteke Meerman
Credits foto: Ilvy Njiokiktjien
Het lukte haar niet om het gedwongen kindhuwelijk van haar buurmeisje te stoppen. Nu is Subhashini (19) extra gemotiveerd om als ‘youth advocate’ van de Girls Advocacy Alliance (GAA) een lokale groep op te richten. Hiermee wil ze dorpsoudsten, ouders en lokale overheden overtuigen van het gevaar van kindhuwelijken en het belang van onderwijs.
Ze is klein, draagt een brilletje en praat zacht, maar vergis je niet: Subhashini is iemand om rekening mee te houden. “Ik wil een hooggeplaatste politieagent worden en me vanuit die positie inzetten tegen kindhuwelijken”, vertelt ze in de eenkamerwoning van haar en haar ouders in een boerendorpje in de Indiase deelstaat Andhra Pradesh. Deze ambitie komt niet zomaar uit de lucht vallen. “Ik heb zoveel kindhuwelijken gezien, het is tijd om daar iets tegen te doen. Het is het grootste probleem in deze regio.”
Hoewel het in India sinds 2006 bij wet verboden is, accepteerde Subhashini het kindhuwelijk tot voor kort als een fenomeen dat nu eenmaal bij de traditie van het land hoort, net als zoveel Indiërs doen. Intussen denkt ze er anders over. Wat haar ogen heeft geopend, is de inzet van een lokale hulporganisatie die in een naburig dorp de voltrekking van een aantal kindhuwelijken kon voorkomen.
Haar christelijke ouders, allebei landarbeiders, zitten vreedzaam naast elkaar, maar dat is niet altijd zo geweest. Toen Subhashini geboren werd, wees haar vader haar af. Hij wilde geen dochter, uit angst voor de bruidsschat die hij later met zijn karige inkomen zou moeten ophoesten. Hij koos het hazenpad, waarna haar moeder en oma de zorg samen deelden. Na de dood van haar oma liep Subhashini hem op de begrafenis tegen het lijf. Hij wilde zijn rol als vader opeisen. “Ik stond op en zei dat hij nooit zijn verantwoordelijkheid heeft genomen. Hij kwam tot inzicht en zegt nu dat hij spijt heeft dat hij me toen heeft verlaten. Sinds een jaar woont hij weer bij ons en helpt hij mee.”
Haar vader is niet zo spraakzaam, maar geeft wel te kennen dat hij een goede opleiding het belangrijkste vindt voor zijn dochter. “Ze is nog niet klaar voor het huwelijk”, zegt hij. “We willen dat ze eerst haar studie afrondt, zodat ze een zelfstandige en veilige toekomst tegemoet gaat.”
Haar buurmeisje had niet zoveel geluk. Zij werd onlangs op haar zeventiende uitgehuwelijkt aan een oudere man en woont nu ver weg, bij haar schoonfamilie, vertelt Subhashini. “We hebben geprobeerd om haar ouders ervan te overtuigen dat ze moesten wachten zodat ze haar opleiding af kon maken. Ze hadden haast omdat ze bang waren dat hun dochter verliefd was op een andere jongen en met hem zou weglopen voor een love marriage.”
Zo’n love marriage, ofwel een huwelijk dat niet is gearrangeerd door de ouders van het bruidspaar, is een groot taboe in India. Het is de laatste tien jaar aan het veranderen, maar het idee is nog steeds: jij vindt je soulmate niet zelf, je ouders vinden hem. Wat daar alles mee te maken heeft, is de sociale hiërarchie in de Indiase maatschappij: het kastenstelsel. Iemand van wie de zoon met een meisje uit een lagere kaste trouwt, loopt de kans om uit de gemeenschap te worden verbannen. In dit soort situaties komt ook vaak eerwraak voor.
Onlangs is in Subhasini’s dorp een voorlichtingsprogramma uitgerold waar ze veel inspiratie heeft opgedaan. Dit programma had als doel om onderwijs voor meisjes te bevorderen én kindhuwelijken tegen te gaan, als twee kanten van dezelfde munt. Iedereen werd daarbij betrokken, vertelt ze. “Meisjes én hun ouders. Want alleen op die manier kan er een kettingreactie van maatschappelijke verandering op gang komen.”
Nu is ze als youth advocate onderdeel van de Girls Advocacy Alliance (GAA), een programma van Plan International Nederland, Terres des Hommes, Defence for Children - ECPAT en het Ministerie van Buitenlandse Zaken dat zich inzet voor gelijke rechten en kansen voor meisjes en jonge vrouwen. Door middel van steun aan lokale partnerorganisaties en het versterken van netwerken willen de organisaties korte metten maken met kindhuwelijken, kinderhandel en geweld tegen meisjes en jonge vrouwen. In India en in negen andere landen in Afrika en Azië. De oplossing zit ‘m in het tegengaan van economische uitsluiting door de toegang tot onderwijs voor meisjes te verbeteren.
Subhashini is van plan om zelf een netwerk op te richten in haar eigen gemeenschap met als doel kindhuwelijken te voorkomen. “In de praktijk zal dat betekenen dat we invloed kunnen uitoefenen op de dorpsoudsten wanneer dat nodig is. Als het niet lukt om hen ervan te overtuigen het huwelijk te stoppen, gaan we met de ouders van het meisje praten. Als die niet naar ons luisteren, geven we de zaak aan bij een lokale overheid, het is immers illegaal. Als dat op niets uitloopt, dan roep ik de hele groep op om in actie te komen.”
Hoewel ze dat netwerk nog moet oprichten, heeft ze haar eerste resultaten al bereikt. “In een naburig dorp, waar veel minder meisjes naar school gaan dan hier, vinden nog veel meer kindhuwelijken plaats. Bijgestaan door politieagenten en medewerkers van een hulporganisatie, ben ik verantwoordelijk geweest voor het tegenhouden van tenminste één kindhuwelijk.”