Marike Wagemakers, directeur van het Atlas Collega in Hoorn, is meteen op haar hoede als een zestienjarige leerling aangeeft te willen verhuizen. Ze kent het meisje goed en zet een groot vraagteken bij deze stap.

De aap uit de mouw bleek een oudere man

‘Toen Amira aangaf te willen verhuizen, gingen bij mij alle alarmbellen rinkelen. Ze zat ruim twee jaar bij ons op school, heeft in die tijd Nederlands geleerd en het ging goed met haar. Maar toen kwam inderdaad de aap uit de mouw, ze zou gaan trouwen met een oudere man. Een vriend van de familie. Ze benadrukte erg om deze man te geven, maar ik merkte aan alles dat het voorgenomen huwelijk was gearrangeerd.

Ik belde direct met Defence for Children. Onze school kent veel anderstaligen, vaak leerlingen die zich in moeilijke situaties bevinden, dus het nummer was mij bekend. Ik kreeg veel informatie wat uiteindelijk de basis heeft gevormd voor het gesprek dat we moesten voeren met de ouders van Amira. Een spannend gesprek want je begeeft je op gevaarlijk en onbekend terrein. We willen ze uiteindelijk iets verbieden dat in hun ogen heel normaal is. Het is dan heel fijn ondersteund te worden met doordacht advies en de Nederlandse regelgeving.

Het gesprek ging anders dan verwacht. Amira’s ouders waren eigenlijk wel blij toen wij zeiden dat een zestienjarig meisje in Nederland niet mag trouwen. En dat ze voor haar achttiende niet mocht samenwonen met deze man. Zij zaten vanwege hun cultuur toch in een soort dwangpositie. In de categorie: zo hoort het nu eenmaal, dit zijn de afspraken en daar kunnen we niet onderuit. Dankzij de regels konden zij onder de gemaakte afspraak vandaan komen en hun dochter thuis blijven wonen. Die ruimdenkendheid heeft me ontroerd en vind ik bewonderenswaardig. Daar heeft Amira geluk mee. Die ruimdenkendheid zit overigens ook in haar want laast zei ze: “ik weet zo net nog niet of ik met die man wil trouwen, ik ga verder leren”. Ik ben ontzettend trots op haar.’

Het meisje op de foto is niet Amira.