Tien hartenkreten van jongeren uit een gezinslocatie
Tien jongeren uit een internationale schakelklas uit Emmen hebben koning Willem Alexander hun hartenkreten gestuurd. Defence for Children kreeg een kopie en beloofde de jongeren om hun brieven te verspreiden. De jongeren wonen allemaal op de gezinslocatie voor uitgeprocedeerde asielzoekers in Emmen en vragen aandacht voor hun moeilijke situatie.
Verhuizen
In de brieven vragen de jongeren onder meer aandacht voor het vele verhuizen tijdens de asielprocedure. "Ik vind het niet leuk om te verhuizen", schrijft Jamal. "Voor mijn vader is het nog erger want hij is ziek. Voor mij is het ook moeilijk want je moet nieuwe vrienden maken en naar een nieuwe school." Ook Arsen heeft last van het verhuizen. Hij woont twee jaar in Nederland en is al vijf keer verhuisd: "Elke keer als ik verhuis, raak ik in de stress. Elke keer nieuwe mensen, nieuwe omgeving." Hend (16) schrijft zelfs: "Wij zijn nooit lang op een plek gebleven. Soms was ik bang om nieuwe vrienden te maken want ik wist dat als ik nieuwe vrienden maak (…) ik dan weer afscheid moet nemen." De Werkgroep Kind in azc roept al langer op om te stoppen met het verhuizen van kinderen in de asielprocedure.
Onveilig in Nederland
Arphine (13) vond het vervoer naar de vrijheid beperkende locatie in Ter Apel heel erg. Zij moest daar heen met haar familie na een negatieve beslissing in de asielprocedure. Het gezin wou eigenlijk op dat moment niet verhuizen omdat de vader in het ziekenhuis lag. "Maar die politie zei dat als mijn moeder niet naar Ter Apel gaat, de kinderen (wij) dan opgepakt worden. Mijn moeder had geen keuze meer. Het ergste was dat we in een gesloten auto moesten zitten, met politie erin", schrijft Arphine. "Ik was de hele dag aan het huilen." Ook Nancy (15) is bang voor de politie: "Ik voel mij niet veilig, zelfs niet op school want ik ben bang dat elk moment de politie kan komen en mij en mijn familie oppakt en naar de gevangenis brengt."
Zorgen en stress
In alle brieven spreken kinderen over de stress die ze ervaren, vaak ook omdat ze zich zorgen maken over hun ouders. Zoals Ragavan (16). Haar vader praat niet meer en verblijft op een gesloten afdeling van een ziekenhuis. En Narin (15): "Van al die stress word mijn vader serieus ziek. Ik word er echt verdrietig van. En nog meer stress overleef ik echt niet. Ik had nooit een normaal, vrolijk leven (…) Ik ben nu 15 jaar maar ik voel mij net als 70 jaar."
Onveilig in Afghanistan
Veel verhalen van de jongeren gaan ook over de angst teruggestuurd te worden. Op de website www.deeljouwdroom.nl vraagt Elias (11) vanuit de gezinslocatie in Den Helder de koning ook om niet naar Afghanistan uitgezet te worden. Bahareh (13) komt uit Afghanistan. "Als ik word teruggestuurd kan ik niet meer studeren en heb ik geen rechten als meisje. Als ik word teruggestuurd, moet ik de hele dag thuis blijven want het is te gevaarlijk om naar buiten te gaan. De droom die Bahareh voor Willem Alexander beschrijft, zal niet uitkomen: "Ik hoop dat ik binnenkort te horen krijg dat ik in Nederland mag blijven. Als eerste wil ik samen met mijn gezin zijn, als tweede wil ik dat we gelukkig en gezond zijn, en als derde wil ik dat ik hier mag blijven." Bahareh is inmiddels uitgezet. Haar klasgenoten zijn er stuk van.
De Werkgroep Kind in azc gaat in juni 2013 op bezoek bij de jongeren die de hartenkreten geschreven hebben om meer van hen te horen en samen met ze te bespreken wat de Werkgroep zou kunnen doen om hun situatie te verbeteren.