Scroll down
Scroll down
Lauren: “Met de inzet van school en vertrouwen in de leerling kom je een heel eind.”
Lauren (18) heeft dit jaar haar diploma op het Stedelijk Gymnasium van ’s-Hertogenbosch behaald zonder centrale examens te doen. Niet omdat ze dit vanwege haar cerebrale parese niet kon, maar omdat de centraal examens werden geannuleerd vanwege de coronacrisis die heel Nederland in zijn greep had. Lauren gaat vanaf september Biomedische Wetenschappen studeren in Leiden. Dat ze daar vanuit Noord-Brabant heen moet verhuizen komt goed uit vanwege Laurens werkzaamheden bij JongPIT. Hiervoor moet ze vaak in Den Haag zijn of in Amsterdam, waar het kantoor van FNO zit. Ze houdt zich bij JongPIT voornamelijk bezig met het thema onderwijs. Ze geeft advies aan belangen- en onderwijsorganisaties over het volgen van onderwijs met een chronische aandoening. Ook heeft ze met Tweede Kamerleden gesproken over mooie ontwikkelingen in het onderwijs en over punten waar juist aandacht nodig is.
Lauren heeft altijd regulier onderwijs gevolgd. Vanwege haar beperking moesten er wel aanpassingen gedaan worden. Zo loopt ze niet zo snel, dus heeft ze meer tijd nodig om tussen de lessen van klaslokaal naar klaslokaal te lopen. Verder heeft ze minder energie, waardoor naar school gaan soms vermoeiend is. Lauren is er in overleg met de school goed uitgekomen. Helaas ziet ze bij haar werk voor jongerenorganisatie JongPIT dat dit een uitzondering is op de regel. Ze zet zich daarom in om ook voor die jongeren te zorgen dat de juiste aanpassingen gemaakt worden.
Lauren merkt dat wanneer het om maatwerk op school gaat, niet het beleid maar de inzet van de school bepalend is. Op de reguliere basisschool waar ze naartoe ging, was ze de eerste leerling met cerebrale parese. Het was af en toe best zoeken naar de juiste aanpassingen. Bij de gymlessen en de schooluitjes dacht de school samen met Lauren en haar ouders na over de beste invulling. Bij de gymles werden een aantal regels bedacht die het gemakkelijker maakte voor Lauren om mee te doen. Tijdens de uitjes ging Lauren mee in een rolstoel. Haar basisschool geeft te kennen dat het proces met Lauren voor hen het begin was van hun invulling van passend onderwijs. Lauren wordt nog steeds gevraagd om over haar ervaringen te vertellen, bijvoorbeeld toen de toenmalige minister van Onderwijs langskwam op haar oude school.
<tekst gaat door onder de video>
“Wanneer het om maatwerk op school gaat, is niet het beleid maar de inzet van de school bepalend” zegt Lauren. Ze behaalde dit jaar haar middelbare schooldiploma op een reguliere school. Hoe ze dat deed, vertelt ze in de video.
Op de middelbare school werd het iets lastiger. Het begint al niet goed wanneer de klasgenoten van Lauren niet meer met haar willen samen fietsen, omdat ze volgens hen te langzaam fietst. Ze vindt het daarom niet zo fijn op school, maar deelt dit niet direct met haar mentor. Wat Lauren hiervan leert is dat het is belangrijk dat de leerling zelf goed communiceert over wat moeilijk is of waar je graag hulp bij wilt. Soms is dat voor een school lastig te zien. Tegelijkertijd is het ook vermoeiend om steeds overal achteraan te moeten gaan wanneer je geregeld hulp nodig hebt. Het is af en toe heel fijn om ook een handje geholpen te worden. Door een vast aanspreekpunt bij wie je altijd terecht kunt en die de tijd voor je neemt om te praten over dingen die minder goed gaan op school. Maar het is ook belangrijk dat andere leerlingen hierbij betrokken worden door samen na te denken over hoe iedereen mee kan doen. Een onderwijssysteem waarin dit maatwerk ingebouwd zit, kan het verschil maken.
Lauren benadrukt dat scholen soms denken dat ze bepaald maatwerk niet kunnen leveren, maar dat dit vaak met hele kleine acties al gerealiseerd kan worden. Wanneer je met elkaar in gesprek gaat, kun je er samen uitkomen. Daarbij hoort vertrouwen in de leerling dat hij of zij goed kan aangeven wat hij of zij nodig heeft. Dat vergt wel inzet en energie van de school. Maar ze hoeven niet steeds het wiel opnieuw uit te vinden. Bij een volgende leerling met deze ondersteuningsbehoefte is de kennis wel aanwezig. En de assertiviteit van een leerling zal dan ook minder bepalend worden. Volgens Lauren moet er een balans zijn tussen wat de leerling zelf moet vragen en kennis van de school over hoe de juiste aanpassingen gedaan kunnen worden. Hierbij ligt volgens Lauren ook een taak voor de overheid om te zorgen voor goede informatievoorziening, zodat duidelijk is voor scholen hoe en welke ondersteuning geregeld kan worden.
Maatwerk moet bij Lauren ook geboden worden wanneer ze in de bovenbouw oververmoeid raakt. Ze kan niet meer bij alle lessen zijn. Samen met haar mentor kijkt ze naar haar rooster. Waar moet ze wel heen en wat kan ze zelf thuis doen? Op die manier heeft ze meer rust en kan ze alles bijhouden op school. Deze gesprekken waren erg fijn. Lauren vindt de school soms zelfs te zorgvuldig: “Ze gaven aan heel voorzichtig te willen zijn met mij en mijn energie. Dat ik denk, zo erg is het nou ook weer niet. Ik wil graag mijn eigen afwegingen kunnen maken.” Maar het is fijn dat ze zo betrokken zijn en haar zelf laten aangeven wanneer het niet gaat. Dit gaat op andere scholen helaas niet altijd zo. Die verhalen bereiken Lauren via JongPIT: “Ik hoor ook minder goede verhalen. Onze school heeft daar al wat meer ervaring mee. Zij weten wat werkt en wat niet. Ik hoop dat scholen van elkaar kunnen leren.”
In aanloop naar het debat over de evaluatie van de Wet passend onderwijs in de Tweede Kamer op 16 november vragen we met JongPIT en FNO een maand lang aandacht voor inclusief onderwijs. Dagelijks delen we verhalen en perspectieven over de ervaringen met passend onderwijs en wat inclusief onderwijs betekent voor schoolleiders, docenten, zorgcoördinatoren, ouders kinderen en jongeren.