Scroll down
Scroll down
Henk-Willem Laan is directeur van het Gehandicapte Kind en gaat voorop in de strijd voor inclusief onderwijs. Hij droomt van een wereld waarin kinderen met een handicap voluit meespelen en meedoen in de samenleving. Wat hiervoor nodig is? Inzicht in het feit dat het niet mee kunnen doen van deze kinderen een groot en urgent sociaal probleem is én verbeelding van de mogelijkheden op dit op te lossen. Henk-Willem zet alvast een stip op de horizon, maar begint vandaag met bouwen.
‘Veel mensen hebben niet door dat de handicap zelf niet het grootste probleem is. Natuurlijk gaat het vaak om medische zorg en praktische hulpmiddelen, maar het grootste probleem is sociale uitsluiting. Het niet hebben van vriendjes in de buurt. Niet kunnen meespelen. Niet worden uitgenodigd op verjaardagspartijtjes. Als vader van een meervoudig gehandicapte zoon gaat mij dat aan het hart. Er is geen groep in Nederland eenzamer dan kinderen en volwassenen met een handicap. En dat is de handicap van de samenleving. Het eenzaamheidscijfer is hoger dan bij ouderen en dat begint in de vroege jeugd. Je belangrijkste herinneringen, vriendschappen en ontwikkelingen doe je op in het onderwijs. Leren, maar ook sporten en spelen gebeuren nu op therapeutische basis. Van jongs af aan worden kinderen met een handicap, op een goed bedoelde manier, apart gezet. Bedenk goed wat dit met iemand doet.’
‘We moeten een beweging creëren die kinderen met én zonder beperking dichter bij elkaar brengt. Dat vraagt om een grote cultuur- en systeemverandering. Om die verandering teweeg te brengen missen we twee essentiële zaken. Enerzijds urgentie: zie het probleem, hier moeten we iets aan doen. Anderzijds verbeelding: is het mogelijk alle kinderen samen te laten leren? Ons project ‘Samen naar School’ is een begin van die verbeelding. Er zijn in middels 38 klassen die het goede voorbeeld geven. Toen ik een meisje uit één van die klassen vroeg hoe het is om met een gehandicapte jongen in de klas te zitten, keek ze me verbaasd aan. Het is voor haar namelijk zo vanzelfsprekend. Ze noemde hem zelfs haar vriend. Dit brak bij mij alles open. Het is wél mogelijk. We moeten alleen naar een vanzelfsprekendheid, een andere mindset en daar is tijd voor nodig.’
<tekst gaat door onder de foto>
Credit foto: Rianne Hogewoning - lumifotografie.nl
‘We onthouden elkaar nu van mooie ontmoetingen met mooie kinderen, mooie mensen. Kinderen met een handicap vinden vaak heel bijzondere manieren om met hun beperking om te gaan. Daar kan iedereen wat van leren. Want ieder mens heeft zijn beperkingen en moet met tegenslagen leren omgaan. Deze kinderen zijn strijdbaar en ontwapenend en dat inspireert. Ik kan oprecht zeggen dat mijn zoon mijn leven heeft verrijkt. Hij heeft mij nieuwe perspectieven gegeven over hoe ik tegen bepaalde situaties aankijk. Natuurlijk zitten er naast mooie ook lelijke kanten aan lichamelijke en verstandelijke beperkingen. Maar die draag je samen. Daar zijn we een samenleving voor.’
‘Passend onderwijs blijkt geen onverdeeld succes, maar het is boven alles een oplossing voor nu. Niet voor morgen. We moeten nu bouwen aan een ander stelsel en keuzes maken, onomkeerbare keuzes voor een beweging richting de toekomst. Van een systeem waarin het kind zich aanpast aan de school, naar een systeem waarin de school die zich aanpast aan het kind. We lopen hierin achter op andere landen, zoals Canada en Oostenrijk. Al zijn de uitdagingen in het onderwijs groot en hebben ze een afleidend effect, we moeten van deze achterstand naar een koploperspositie. Van ‘ja maar’, naar ‘hoe dan?’. Kijk vooruit, net als bij het Klimaatakkoord, en zeg: in 2035 hebben alle kinderen toegang tot inclusief onderwijs. Zet die stip. Vandaag nog.’
Fotocredits: Bertil van Beek