Buyna is zes als ze in 2001 aankomt met haar moeder in Nederland. Haar kinderpardon wordt afgewezen omdat zij en haar moeder niet onder toezicht staan van de overheid. Valt de gemeente waar je woont niet onder de overheid?

De zoektocht naar toezicht

‘Ik was nog maar een heel klein meisje toen ik te maken kreeg met grote mensen werk. Nog voordat je überhaupt doorhebt dat je in een ander land bent en mensen een andere taal spreken, ben je verwikkeld in ingewikkelde procedures.

Wat bleek, wij stonden niet onder toezicht van de overheid. Maar wisten wij veel, want wat is de overheid? Dat is toch ook de school waar je staat ingeschreven, de gemeente waarin je woont. Blijkbaar niet. We zijn heel goed ondersteund door een advocaat die samenwerkte met Defence for Children. Wat heel fijn was, want zij konden ons goed uitleggen wat er aan de hand was en wat het plan van aanpak zou worden. Het geeft je het gevoel niet alleen te staan. Ze doen ontzettend hun best je te helpen.

Wij hadden documenten die elke drie maanden verlengd moesten worden. Onze strijd ging voort, maar voorlopig zaten we al vijftien jaar zonder verblijfsvergunning. Tot we op een dag ons tijdelijke document gingen halen en mijn moeder zei “kijk dit pasje heeft een andere kleur”. Ik lette niet goed op, was met iets anders bezig. Het bleek om een permanent document te gaan. Een verblijfsvergunning. Een echte. We waren compleet in shock en konden ons geluk niet op.

Ik studeer International Business and languages in Groningen en loop hiervoor nu vijf maanden stage in Barcelona. Ik voel me ontzettend bevoorrecht en ben Defence for Children super dankbaar. Ik help ze dan ook graag waar ik kan. Bijvoorbeeld door andere kinderen, die hetzelfde doormaken, te helpen. En ze te steunen in die moeilijke periode. Die motivatie komt bij mij, net als bij Defence for Children, echt vanuit het hart.’

Het meisje op de foto is niet Buyna.