Het is inmiddels 40 maanden geleden dat de Kinderpardonregeling van kracht werd. Veel mensen denken dat er met de komst van het Kinderpardon een blijvende oplossing is gekomen voor kinderen die langer dan vijf jaar in Nederland zijn zonder verblijfsvergunning. Dat is helaas niet waar. Meer dan 92% van de kinderen wordt afgewezen. Per jaar komen er honderden kinderen bij aan wie een verblijfsvergunning op grond van het Kinderpardon wordt geweigerd. Het Kinderpardon blijkt na drie jaar dus een wassen neus. Iedereen denkt dat het goed geregeld is, maar als maar zo’n miniem percentage wordt toegewezen, stelt dat niet veel voor. Kinderrechtenorganisatie Defence for Children roept daarom op om tot een oplossing te komen, en pleit voor een wet en verblijfsrecht voor alle gewortelde kinderen. In totaal hebben 1.360 mensen een aanvraag ingediend voor de definitieve kinderpardonregeling, waarvan er 100 zijn ingewilligd (bron: Rapportage Vreemdelingenketen Rijksoverheid). Gezinsleden die deel uitmaken van het gezin van de hoofdaanvrager komen ook in aanmerking voor een verblijfsvergunning. Bij de 100 ingewilligde aanvragen gaat het dus om ouders, broers en zussen bij elkaar opgeteld. Op basis van de definitieve kinderpardonregeling hebben naar schatting een schamele 50 kinderen een verblijfsvergunning gekregen in de afgelopen drie jaar.

Naast het feit dat kinderen vijf jaar of langer in Nederland moeten zijn om in aanmerking te komen voor het Kinderpardon, zijn er heel veel onduidelijke regels die in de praktijk zeer onrechtvaardig uitpakken. Het merendeel van de kinderen wordt afgewezen omdat het gezin onvoldoende gedaan zou hebben aan vertrek, het zogenaamde 'meewerkcriterium'. Het meewerkcriterium wordt zo uitgelegd dat bijna niemand meer voldoet aan deze eis. Het blijkt in de praktijk bijna onmogelijk om voor een verblijfsvergunning op grond van de definitieve regeling van het Kinderpardon in aanmerking te komen. Dat blijkt wel uit de voorbeelden die bekend zijn bij de Kinderrechtenhelpdesk van Defence for Children. Iedere dag krijgen we daar nieuwe meldingen van. Zo kan een kind zes jaar in de eerste asielprocedure verwikkeld zijn, maar had toch tegelijkertijd aan terugkeer moeten werken. Ook als de ouders van een kind een noodpaspoort bij de ambassade van het land van herkomst aanvragen (en dus meewerken aan vertrek) en tegelijkertijd nog in afwachting zijn van een procedure, komt het kind niet in aanmerking voor het Kinderpardon. Het gezin had -in plaats van te wachten op de uitspraak- moeten vertrekken. Het meewerkcriterium wordt in de praktijk een 'vertrekcriterium'. Niet vertrokken zijn wordt gelijkgesteld aan niet meewerken. Het is onacceptabel.